Van al die vloeren kreeg de mozaïek op het balkon het misschien wel het zwaarst te verduren. 130 jaar blootstelling aan regen, zon, duiven (en hun uitwerpselen) en steeds meer uitlaatgassen, dat laat zijn sporen na. Op de vloer had zich een zwarte laag gevormd. Ook het voegsel tussen de kleine steentjes moest het ontgelden. Tot slot zaten er lichte scheuren in de vloer als gevolg van spanningen die voortkwamen uit het gebouw.

Gino Tondat – wiens roots net als die van de Pellarin-broers in het Noord-Italiaanse Sequals liggen - en Sarah Landtmeters van het Antwerpse mozaïekatelier Mosaico di Due stonden het voorbije jaar in voor de restauratie van de vloer.

Nooit eerder behandeld

Eerst namen ze het oppervlakkige vuil weg met schuurstenen. Zo kregen ze een duidelijk zicht op de barsten in de vloer en de plekken waar blokjes ontbraken. Na deze schuurbeurt werd duidelijk dat de vloer nooit eerder was aangepakt.

In een volgende fase behandelden ze de barsten en vulden ze de ontbrekende blokjes aan met identieke, met de hand gekliefde marmerblokjes uit dezelfde periode.

Met de eeuwenoude Italiaanse techniek boiacca all’ antica vulden ze de vloer met een voegspecie die ze meteen uitwreven. Zo komt die specie een klein beetje lager te liggen dan de mozaïekblokjes. Die zitten daardoor stevig vast terwijl de originele look van de oude vloer onveranderd blijft.

Tot slot kreeg de vloer opnieuw een schuurbeurt en een behandeling met lijnoliezeep.

In de voetsporen van de gebroeders Pellarin

Mosaico di Due werkt intussen verder aan de uitvoering van een nieuw ontworpen mozaïekvloer. Als deze voltooid is hebben zij, net als de gebroeders Pellarin, alle mozaiëkvloeren van het museum behandeld.

De restauratie van de mozaïekvloer gebeurde in samenspraak met Perspektiv architecten en in opdracht van aannemer Artes Woudenberg.