Zingend rood. 
Topstukken van Ensor, Wouters, Schmalzigaug

James Ensor, Rik Wouters en Jules Schmalzigaug staan niet voor niets gekend als de Grote Drie moderne kleurkunstenaars van België. Het zijn klinkende namen, die elk op hun manier het zachte kleurenpalet van de impressionisten wilden overstijgen. Voor hen huisde de kracht van een vernieuwde, post-impressionistische vormgeving net in het spel van volle pigmenten. In Zingend rood verkent het KMSKA hun vermiljoenroden, intense blauwen of felle gelen, en de rol die deze frisse beeldtaal met zich meebracht. 

Dat het museum de grootste collectie herbergt van de drie meesters vormt een uitgelezen vertrekpunt voor deze originele collectiepresentatie in de Ensorzalen. Aangevuld met enkele gerichte topbruiklenen wil de expo het publiek naar moderne kunst leren kijken volgens het zwierige ritme van kleur.

Schmalzigaug sprak niet toevallig over het zingende rood dat hij met zijn collega-futuristen wilde herintroduceren. Hij keek terug naar het rood van Rubens’ schilderijen. Volgens Schmalzigaug kwam die volheid van kleur pas in het werk van Ensor terug helemaal tot uiting. Ensor componeerde zijn tableaus, zo meende de schilder, met “onwaarschijnlijke akkoorden van kleur”. 

Ook Wouters was ervan overtuigd dat het rood altijd de aandacht opeist en emotie genereert. Hij schreef lyrisch over de “vermiljoenen dingeskes die over de stoffen en voorwerpen kruipen” in de beginnend moderne schilderijen van de Antwerpenaar Henri De Braekeleer. Ook in Wouters’ composities bepalen felrode toetsen de kijkrichting.