• Internationaal danstheatercollectief
• Opgericht in 2000 door choreografen Gabriela Carrizo en Franck Chartier
• Voerden hun allereerste stuk op in een mobilhome
• Werken vaak met hyperrealistische decors

Een beetje voyeurisme

“Vanwaar onze naam komt? Wel, in ons werk leggen we de focus op de condition humaine. We willen tonen wat meestal verborgen blijft, zoals angsten, geheime verlangens of trauma’s. Dit maakt van het publiek een beetje een voyeur, een peeping Tom.”

Eerst waar, dan wie

“We vertrekken tijdens het creëren altijd vanuit de ruimte waarin alles plaatsvindt. Dat kan een bejaardentehuis (Vader) zijn. Of een museum, dat tegelijkertijd ook mortuarium en opnamestudio is (Moeder). Maar het kan evengoed een besneeuwde bergtop zijn (32 rue Vandenbranden). In het begin weten we altijd alleen waar we zijn. We ontdekken pas doorheen het creatieproces wie we zijn.”

Dialoog tussen oud en nieuw

“Meestal creëren we met onze decors een volledige, realistische ruimte voor het theater. Maar in het KMSKA vinden we het net interessant om aan de slag te gaan met de bestaande ruimte van het museum. Zeker de dialoog tussen het oude en het nieuwe gedeelte is fascinerend. Net zoals de grote zalen die zo lang leegstonden en nu wachten op een nieuw leven.”

Grenzen vervagen

“In ons werk vervagen we sowieso graag de grenzen tussen kunstvormen. Zo vervlechten we ook theater, zang, cinematografische technieken en visuele kunsten in ons werk. Als Artist In Residence willen we een brug slaan tussen wat theater kan zijn en wat er in het museum kan gebeuren. Beide werelden dichter naar elkaar toe brengen.”

Kuisvrouwen en zaalwachters

“Ons werk is al heel visueel, maar we voelen dat de combinatie met het museum nog meer mogelijkheden zal aanbrengen. Ik vind het sowieso een interessant idee om te onderzoeken hoe je danstheater en de beeldende kunsten dichter bij elkaar kunt brengen. Daarnaast willen we focussen op de personages van het museum. Vooral diegenen die er altijd zijn, maar tegelijk ook een beetje onzichtbaar blijven, zoals de kuisvrouwen en zaalwachters. Wat betekent het voor hen om hun hele leven omringd te zijn door kunstwerken?”