Het Isomo Project van Iris Bouche 

Bouche kent een lange relatie met dans. Ze trok voor haar opleiding van Antwerpen naar Lausanne en New York om later als professioneel danser in Vlaanderen aan de slag te gaan. In 2011 ruilde ze haar plekje op het podium in voor eentje ernaast. Als choreografe en dansdocente focust Iris nu op inclusieve dans. Ze werkt met zowel professionele als niet-professionele dansers, jong of oud en al dan niet met een fysieke beperking. Dat laatste is geëvolueerd vanuit het omgaan met blessures en revalidatie tot fysieke beperking als artistieke keuze.

Het is voor de choreografe een unieke uitdaging om haar vertrouwde medium dans in een nieuwe wereld te introduceren. Ditmaal de wereld van de beeldende kunsten en het KMSKA. 'Voor mij als danser zit er veel beweging in alledaagse dingen. Wanneer je die op een bepaalde manier opbouwt, krijg je een choreografie. Zo kan je ook naar een schilderij kijken. Vanuit een analytisch perspectief bestaat een schilderij louter uit vormen, lijnen en kleuren, maar het is de wijze waarop ze samengebracht worden die, zoals bij een choreografie, emoties creëert.'

Niet alleen de beeldende kunsten, maar ook de bezoeker van het KMSKA vormde voor het 'Isomo Project' een belangrijke inspiratiebron. Iris onderzocht voor haar project namelijk de vraag hoe de bezoeker zal kijken, bewegen en ervaren in het vernieuwde museum.

Voor Bouche draait de samenwerking met het KMSKA rond dingen in vraag durven en kunnen stellen: 'Als kunstenaar ben je getraind om op verschillende manier naar iets te kijken. Dat wekt emoties op, ontketent iets. Je wil daarom ook je toeschouwer aanzetten om ergens op een andere manier naar te kijken. Zo kom je tot een dialoog.'

Iris beweegt al enkele jaren mee richting de heropening van het KMSKA en was getuige van de unieke evolutie van ruwbouw tot het resultaat vandaag. Een erg inspirerend proces, zo blijkt: 'Het historische gedeelte en het nieuwe gedeelte van het museum zijn erg contrasterend, maar kunnen niet zonder elkaar bestaan. 

'In het 'Isomo Project' ben ik heel concreet ook dat contrast gaan opzoeken door te werken met een muziekinstallatie van George Smits uit de jaren ’80. Enerzijds contrasteert de installatie met de nieuwe zaal 'Licht'. Anderzijds ontstaat er een contrast doordat Joris Caluwaerts, Kobe Proesmans en Aarich Jespers (The Colorist) nieuwe klankcompositities creëren met ruw, alledaags materiaal.

Datzelfde contrast zullen we bovendien ook terugzien tussen de choreografie – die de basis vormt van het project – en de dynamieken die de verschillende dansers eraan geven.'