“Al jaren de meest originele pen van Vlaanderen”, aldus Tom Lanoye over collega-auteur Saskia de Coster (1976), die onder andere Eeuwige Roem, Wij en ik en het alom bejubelde Nachtouders schreef. Vind je haar niet aan haar schrijftafel, dan is de kans groot dat ze op een nieuw project met beeldende kunstenaars broedt. Ontmoetingen die ze al haar hele loopbaan en misschien wel leven opzoekt en koestert.
“Ik ontdekte de werken van Rubens als kind in een kunstboek. Fanatiek probeerde ik mijn eigen Rubensjes te tekenen. Even later, tijdens mijn eerste bezoek aan het KMSKA, was ik helemaal overweldigd door die vlezige lichamen, dat overdadige. Het liefst van al wilde ik een Rubens mee naar huis. Prachtig vond ik het om die kunstwerken eindelijk met eigen ogen te zien. Zo’n ontmoeting is toch een beetje als een optreden van pakweg Dua Lipa. Je kan het album wel goed vinden, maar uiteindelijk wil je haar toch eens écht zien.”
“Tekenen of schrijven? In mijn kinderjaren maakte ik geen onderscheid. Ik was altijd met een van beide bezig. In de Japanse taal zag ik woord en beeld samenvallen. Het Japanse woord voor thuis is bijvoorbeeld ook echt een huisje. Prachtig toch? Uiteindelijk koos ik wel voor het woord, maar blijf ik ook op zoek naar ontmoetingen met de beeldende kunst.”
“Ik ben kunst blijven maken tot mijn achttiende. Af en toe nam ik deel aan tentoonstellingen, en ooit liet ik me voor een performance zelfs opsluiten in de toren van het Leuvens stadspark. In het gezelschap van … een kip. Een mooie voorbode van het kunstproject The Author is Present dat ik samen met Inge Jooris voor het KMSKA heb opgezet. Al ga ik dit keer voor de ogen van het publiek in afzondering. Zo komt die droom van een Rubens in mijn slaapkamer toch nog uit (lacht). En vallen kunst en woord terug samen.”
“Ik zou weleens op date willen met kunstenares Alice Neel en schrijfsters Rachel Cusk en Virginia Woolf. Drie eigenzinnige, fascinerende vrouwen. Die niet bereid zijn tot compromissen. Dat is meteen ook de reden waarom ze best pas tegen het dessert aanschuiven. Zou hun ontmoeting tot ruzie of net totale verbinding leiden? Het is een dubbeltje op zijn kant. Wat ik voor hen zou bestellen? Een zware custard voor Woolf, iets complex met passievrucht voor Cusk en een stevig stuk chocoladetaart voor Neel. Zelf neem ik ze, als verbindende factor, alle drie. Niet dat ik zo’n zoetebek ben, wel omdat ik gewoon wil luisteren naar het gesprek dat op gang komt tussen mijn genodigden.”
