1. Infraroodbeelden: Fouquet, die wist wat hij deed
Uit de infraroodbeelden blijkt dat Jean Fouquet opvallend weinig wijzigingen aanbracht tijdens de creatie van dit meesterwerk. De grondig uitgewerkte ondertekening en de bovenste verflagen verschillen nauwelijks van elkaar. Toch vallen er - heel subtiel - enkele aanpassingen op. De mantel van Madonna die iets minder plaats inneemt. Minder parels in haar kroon. Iets dunnere armen voor de serafijnen en de cherubijnen. En de wijzende vinger van Jezus die licht van plaats wijzigt.
2. Op het schilderspalet van Fouquet
De resultaten van MA-XRF scanning (waarmee de onderzoekers op zoek gaan naar chemische elementen in schilderijen, zoals lood, kobalt, calcium, kwik,…) geven een goed idee van de materialen die Fouquet in dit werk gebruikt. Zo zit er een laag loodwit tussen de grond- en de afwerkingslaag. Goudkleurige details zoals de kroon van de Madonna zijn geschilderd met een pigment dat lood en tin bevat. De Madonna zelf is geschilderd met een pigment met daarin loodwit. Met FORS, een andere techniek die organische stoffen in kaart brengt, konden de onderzoekers vaststellen dat Fouquet een organisch rode verf aanbracht op haar wangen en lippen. Verder viel op dat hij enorme hoeveelheden ultramarijn gebruikte, vervaardigd uit gemalen lapis lazuli. Dat is een edelsteen die uit Afghanistan geïmporteerd werd en tijdens de renaissance wel vaker gebruikt werd om goddelijke onderwerpen uit te beelden.
3. Röntgenbeelden: Loodwit op de rug
De achterzijde van het paneel is bedekt met een dikke laag loodwit. Die dateert van het begin van de 19de eeuw. Bedoeling was vermoedelijk om het paneel te beschermen tegen klimaatschommelingen. Een röntgenopname toont dan weer heel duidelijk dat ter hoogte van het hoofd van de Madonna geen loodwit terug te vinden is. Waarschijnlijk om de inscriptie op de achterzijde niet te beschadigen.
4. Op een gemotoriseerde schildersezel
Tot slot was er nog het perspectief in dit werk dat de onderzoekers intrigeerde. Het lijkt wel of de serafijnen en de cherubijnen de troon omhoog houden terwijl de Madonna er tegenaan rust. Echt comfortabel ziet dat er niet uit. Eerder onderzoek gaf aan dat het paneel het beste werkt wanneer je het van onderuit bekijkt. Vermoedelijk omdat het oorspronkelijk als altaarstuk voorzien was. En dus plaatsten de onderzoekers in L.A. het op een gemotoriseerde schildersezel. Op een hoogte van 1m83 begint het perspectief zijn werk te doen en lijkt het alsof de Madonna zich comfortabel neervlijt op haar troon.
